No cóż - naprawdę udał się im ten remake - co z reguły regułą nie jest i wprost przeciwnie - posród tego całego rzemiosła "wznowieniowego" panuje natrętnie reguła - najpierw pospolitej kradzieży dorobku intelektualnego - a potem i go w dodatku spartaczenia. Vuala... i fertig jest tzw. remake! ;)

No popatrz... no a tutaj taka niespodzianka. Pokazane tutaj wydarzenia są ścisle związane z tymi z oryginału Clinta Eastwooda z 1992 roku, choc następuje przesunięcie wydarzen na japonską zimną północ, a więc na wyspę Hokkaido w tzw. wczesny okres Meiji. Pomimo tego nie brakuje mu autonomii tzn. paru własnych tematów i ideii - na pierwszy rzut oka (ucha?) - cały ton zasadniczy w tym filmie wydaje się bardziej szorstszy, surowszy i pozbawiony złudzen niż w oryginale. Dlatego też ten czarny charakter - policmajster - został przez świetnego Kōichi Satō bardziej nieludzko i podstepnie zintrerpretowany niż to zrobił Gene Hackman w oryginale. Ponadto, Lee udzielił w ostatecznej konfrontacji więcej akcji i ruchu, z dzikim i nieoczekiwanym koncem, który także odwołuje głównego bohatera w inny, niewiadomy los.
Oddzielną nute w tym remake uzyskano poprzez dodanie tragedii wokół pierwotnych mieszkanców Japonii - Ainu, których los byl tak samo cierpiący jak Indianów w USA. Reżyser Lee pokazuje w niektórych scenach, jak wojska Tenno rygorystycznie odnosili się do tej mniejszości - w ogóle należy pamiętac, że tutaj jak i w całym filmie chodziło najzwyczajniej tylko o prymitywną, surową, gołą przemoc i z jej tymi wszystkimi groteskowymi konsekwencjami.

Dla mnie ta nowa adaptacja okazała się całkiem, całkiem dużym, wrecz nawet poteżnym eposem. No ba! Ten łabędzi-śpiew stającego sie coraz mądrzejszym wojownika posród tych wszystkich niekończących się sekwencji wspaniałych północnych czy to walczących z wiatrem czy przykrytych śniegiem krajobrazów i scen. Pamięć porównawcza do odpowiednich momentów u Eastwooda nadają temu rewelacyjnemu filmowi dodatkową atrakcje.
Merci cherie...